در حال بارگذاری ...

زنی که شهر را مال خود می‌کند/گفت و گو با نارینه گرگوریان، کارگردان نمایش «پرواز بر فراز شهر» از ارمنستان

نارینه گرگوریان، کارگردان نمایش «پرواز بر فراز شهر» می‌گوید همیشه می‌خواسته داستان زندگی نابینایی را که چشم‌هایش به دنیا باز شده‌اند، روایت کند.

به گزارش روابط عمومی سی‌و‌سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، نمایش «پرواز بر فراز شهر» نوشته آنوش آسلی بکیان و کار نارینه گرگوریان از کشور ارمنستان، شنبه چهارم بهمن ماه، اولین اجرای خود را در سالن اصلی تئاتر شهر پشت سر گذاشت.
این نمایش به واسطه تکنیک اجرایی‌اش، مورد توجه مخاطبان قرار گرفت، اما به مانند نمایش «کودک وحشی» از کشور فرانسه، بدون بالا‌نویس به صحنه رفت و تماشاگران به واسطه زبان ارمنی اجرا، به سختی متوجه داستان نمایش شدند. هر چند خود کارگردان معتقد به استفاده از بالانویس نیست و تاکید می‌کند مخاطبان می‌توانند تنها با خواندن برگه‌های خلاصه داستان و دیدن تصاویر و حرکات به کار گرفته شده در اجرا، به خوبی با نمایش ارتباط برقرار کنند.
در خلاصه این نمایش آمده است: «شخصیت زن نمایش، در کودکی، بینایی خود را از دست داده است؛ داستان از جایی شروع می‌شود که جراحی چشمان او انجام شده و او در افکار ضد و نقیضش غرق شده است. آیا خواهد دید؟ یا این‌که به همین شکل بماند بهتر است؟ دنیایی که 20 سال در آن زندگی کرده است....او جهان خود را همان‌طور که دوست داشته است، به وجود آورده و ....زن در این صداها و رنگ‌های عجیب است که عاشق می‌شود، عاشق دکتر خود و ....»
نارینه گرگوریان، کارگردان نمایش «پرواز بر فراز شهر» با اشاره به شکل‌گیری این نمایش می‌گوید: «نمایشنامه این اثر بر اساس طرحی که داشتم و با همکاری آنوش آسلی بکیان نوشته شد. موضوع محوری این داستان، به‌دست آوردن بینایی یک نابیناست، موضوعی که یکی از دغدغه‌های همیشگی ذهن من بوده، این مسئله که بعد از به‌دست آوردن دوباره بینایی چه اتفاقاتی در زندگی رخ خواهد داد و چه تغییراتی ایجاد می‌شود. برای من تفکر، تغییرات و احساس فردی که به دلیل نابینایی، با تمام وجودش دنیای اطراف خود را حس می‌کرده است و بعد به یک‌باره می‌تواند ‌ببیند، جذاب بود.»
او در مورد طراحی صحنه و تکنیک اجرایی نمایش بیان می‌کند: «وقتی یک نابینا، شروع به دیدن می‌کند، از تاریکی بیرون می‌آید، من هم می‌خواستم با بهره‌گیری از این شیوه اجرایی، رنگ و حرکت را نشان بدهم.»
گرگوریان ادامه می‌دهد: «ابتدا این زن از آمدن به میان مردم و شهر می‌ترسد و در چارچوب بسته‌ای زندگی می‌کند. در زندگی‌اش به آنچه دارد، وصل شده است و از جدا شدن می‌ترسد. اما او می‌تواند از آن‌ها جدا شود و شهر را مال خود کند.»
این کارگردان تئاتر در مورد اجرای اثرش در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر توضیح می‌دهد: «این بهترین انتخاب ما نبود، امکانات جشنواره و سالن‌ باعث شد تا این مکان را برای اجرا در نظر بگیریم. برای اجرا، نیازمند میله‌هایی بودیم که بتوان این دیوار پارچه‌ مانند را روی آن وصل کرد و این قابلیت در تمام سالن‌های بلک باکس تهران وجود نداشت.‌ پس به‌ناچار در این مکان اجرا رفتیم.»
نارینه گرگوریان همچنین در مورد استفاده نکردن از بالا نویس، اظهار می‌کند: «پیش از این در کشورهایی چون روسیه، ولز و کاستاریکا اجرا رفتم و همه معتقد بودند که نباید از بالا نویس استفاده کنم، چراکه سبب می‌شود تماشاگران کل صحنه را از دست بدهند. البته بگویم اگر مخاطبان حتی متوجه متن هم نشوند، کار می‌تواند به راحتی با آنان ارتباط برقرار کند.»
او با بیان این‌که با تئاتر ایران آشناست، می‌افزاید: «به واسطه نمایش‌های ایرانی که در جشنواره تئاتر هایفست کشور ارمنستان دیده‌ام، با تئاتر ایران آشنا هستم. به نظرم با توجه به تنگناها و محدودیت‌هایی که وجود دارد، هنرمندان ایرانی بسیار خوب کار می‌کنند.»
برگزاری سی‌و‌سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به دبیری اردشیر صالح‌پور تا 12 بهمن‌ماه ادامه خواهد داشت.

 




نظرات کاربران