تولید هر نمایش پاسخ به سوالات بی جواب است

سعید یوسفی کارگردان جوان یزدی،  اولین بار در 11 سالگی با نوازندگی ویولن برای یک اثر صحنه ای فعالیت تئاتری خود را آغاز کرد. در ابتدا به بازیگری پرداخت و در آثار خیابانی ایفای نقش کرد. اما از آنجایی که ساختن برایش لذت بخش تر بود از سال‌های 96 تا 98 به صورت تجربی کارگردانی می‌کرد و زمانی که رشته کارگردانی برای اولین بار به شهر یزد رفت تحصیل در این رشته را به صورت آکادمیک آغاز کرد. از سال 97 آثار کوتاهی را اجرا کرد و سال 99 با اولین تجربه جدی کارگردانی اش در جشنواره استانی با دریافت 8 جایزه برگزیده و به جشنواره فجر راه پیدا کرد . او امسال با کارگردانی مشترک  نمایش «رگال» نوشته  مجید جوادیان زاده در بخش صحنه ای  چهلمین جشنواره فجر حضور دارد. به همین بهانه خبرنگار ایران تئاتر در یزد با او گفت و گویی انجام داده که در ادامه می‌خوانید:

نمایش «رگال» چگونه شکل گرفت؟

نمایش «رگال» از یک ایده شروع شد و تبدیل شد به یک تمرین کارگاهی و هم زمان  در کنار آن متن نوشته شد و حدود 9 ماه تمرین کردیم. من و دکتر احمد ندافی ساعت‌ها درباره این موضوع صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم جنگ را از زاویه ای دیگر ببینیم. جنگ ها را از قدیم تا به امروز از جنبه های مختلف مطالعه و بررسی کردیم که طی این سالیان دراز چه تغییراتی در جنگ ها اتفاق افتاده است. یکی از اتفاقات تثبیت ماهیت و تغییر هویت بوده و این موضوع جذابی بود. مثلا در گذشته دشمن را با چشم میدیدند، جنگ تن به تن بود ولی هرچه به امروزه نزدیک شدیم، مردانگی جود ندارد، جنگ تن به تن نیست و عدالت برقرار نیست و شاید همه چیز با فشردن یک دکمه اتفاق بیفتند. در نهایت ذهنیات و موارد مد نظرمان را با دکتر جوادیان زاده مطرح کردیم و ایشان متن نمایش «رگال» را نوشتند.

آیا حضور در جشنواره فجر به عنوان یکی از نماینده‌های یزد مسئولیت شما را قبال ارتقاء تئاتر استانتان سنگین می کند؟

سال گذشته وقتی با نمایش «آنتیگونه» به جشنواره فجر آمدم متوجه بزرگی این مسیر شدم. ازسمتی  خوشحالم چون یزد پتانسیل این را دارد که به جایگاه خوبی در تئاتر کشور برسد. مسیری که شروع کردم پر از فراز و نشیب است ولی همواره تلاش کردم اثری بسازم که پاسخگوی سوالاتی باشد هم مسئله خودم است و هم عصر حاضر. به نظر من صرفا تولید یک اثر کافی نیست، باید بدنیم چرا و برای چه کسانی کاری را می‌سازیم، اصلا لزوم تولیدش چیست و اگر نباشد چه اتفاقی میفتند؟

اینها سوالاتی است که یک کارگردان قبل از اینکه کاری را آغاز کند باید در خلوت خودش به آنها پاسخ بدهد. ارتقا تئاتر یک شهر به دست یک نفر امکان پذیر نیست و نیاز به حرکت جمعی دارد. هرکدام از ما نیاز داریم تجربیاتمان را بیشتر کنیم و در کنارش با علم روز آثار بهتری را تولید کنیم.

به نظر می‌رسد در این دوران کرونا شما پرکارتر از همیشه ظاهر شدید؟

دوران کرونا بری من خیلی مفید بود چون در دوره های آزاد با اساتید برزگ کشور شرکت کردم و به صورت مجازی می‌توانستم با اساتید مطرح ارتباط بگیرم و بیاموزم. البته در این سال‌های اساتید زیادی داشتم که کمکم کردند. یکی ازآن‌ها احمد ندافی است که در این چندین سال در بخش های مختلف یاری ام کردند و همچنیم استاد اصغر دشتی که دید مرا نسبت به کارگردانی عوض کردند و من مدیون این دو استاد هستم.

به طور کلی اهمیت حضور در جشنواره بین المللی فجر برای هنرمندان شهرستانی را چطور ارزیابی می‌کنید؟

جشنواره فجر به دلیل اعتبار بالایی که دارد هر گروهی آرزو دارد در آن حضور داشته باشد و فکر می‌کنم گروه ها در طول سال هر کاری را تولید می‌کنند همه سعی و تلاششان این است که در جشنواره فجر حضور داشته باشند و اثرشان را ارائه کنند.

به عنوان یک دانشجو همواره دو دغدغه داشتم یکی اینکه کنار اساتید بزرگ به صورت عملی کسب و تجربه کنم و دیگری اینکه تجربه آکادمیک داشته باشم. جشنواره فجر این پتانسیل را دارد که در کنار برگزاری جشنواره در طول سال شرایطی ر محیا کند تا کارگردان‌هایی که در شهرهای مختلف حضور دارند بتوانند از تجربه های اساتید استفاده کنند و دانشی که می‌آموزند را به شهر خودشان ببرند. این رویداد جریان سازی ایجاد می‌کند که در طی چندین سال شاهد تغییرات مثبت در تئاتر شهرستان‌ها خواهیم بود ، به نحوی که دیگر  متکی به تهران  نیستیم .