اجرای خارق‌العاده "دایره گچی قفقازی"/ آسمانِ همه‌جا، یک رنگ است/ تغییرات عظیم به واسطه تئاتر رخ داده است

به گزارش روابط‌عمومی چهل و سومین جشنواره بین‌المللی جشنواره تئاتر فجر، سریجیت رامانان در سخنانِ ابتدایی، راجع به رویکردِ متفاوت هر کشور نسبت به هنر گفت: در هر کشور، رویکردِ متفاوتی نسبت به هنر وجود دارد. درباره تمریناتِ بازیگری، یک رویکردِ بین‌المللی به ویژه در خصوص تمریناتِ بازیگریِ معاصر وجود دارد. یک تبادلِ اطلاعات در همه جهان در حالِ رخ دادن است. هنرمندان دارند بیشتر درگیر نمایش‌های میان‌فرهنگی می‌شوند. آدم‌های مختلف از کشورهای گوناگون دارند دورِ هم جمع می‌شوند و هر کس، ایده خودش راجع به هنر را با دیگران در میان می‌گذارد. همگی ما در حالِ تلاش برای ساختِ یک فرمولِ مشترکِ منحصربفرد هستیم که مناسبِ تمریناتِ بازیگریِ معاصر باشد. ما به عنوان متخصصانِ این حرفه در حالِ اشتراک‌گذاری این روش‌های تمریناتی با دیگر کشورها هستیم. من با رفتن به یونان و دیگری با آمدن از کشوری دیگر به هند و اشتراک‌گذاری روش‌های منحصربفرد خودمان داریم مرزها را هر چه بیشتر محو و این تفاوت‌های فرهنگی را کمرنگ می‌کنیم. و به این صورت، داریم یک رویکردِ جدید نسبت به تئاتر ایجاد می‌کنیم.

این هنرمند هندی کمبود حمایت دولتی از تئاتر را یک مسئله جهانی دانست و عنوان کرد: من فکر می‌کنم تئاتری‌ها افرادی هستند که همیشه در تقلا هستند. این موضوع، در همه جای جهان صادق است. البته استثنائاتی هم در تئاترِ جهانی دارد. اما آدم‌های معمولیِ تئاتری در همه جهان در حال تقلا هستند که یک نمایشِ خوب از منظرِ خودشان را بسازند. در تئاتر برادوی یا سیدنی هم همان آدم‌های معمولی تئاتری وجود دارد و در همان کشورها هم در حال تقلا هستند. از آنجا که کمبودِ حمایت دولتی از تئاتر و همچنین، از سوی تهیه‌کننده‌ها در همه جا به چشم می‌خورد. پس مشتاقانِ تئاتر همواره در حالِ تلاش برای ساختِ یک اثر علی‌رغمِ همه محدودیت‌ها هستند. آسمانِ همه‌جا، یک رنگ است و اینجا و آنجا ندارد. تئاتر می‌تواند به جهانیان خدمت کند و از آدم‌ها، انسان‌های بهتری بسازد پس لازم است که کیفیتِ تئاتر را حفظ کرد. همیشه آدم‌هایی هستند که بیشتر به فکرِ جامعه خودشان هستند و اینها افرادی هستند که به فکرِ ساختِ یک تئاتر هستند.

این مدرس تئاتر، تئاتر را راهی برای بهبودِ کیفیتِ زندگیِ انسان برشمرد و بیان کرد: اگر به تاریخِ دو کشورِ ایران و هندوستان نگاه کنید، همیشه فعل‌وانفعلاتِ بزرگی در هر دو جامعه از طریقِ تئاتر رخ داده است. زیرا تئاتر به ما کمک می‌کند تا احساساتمان را زُلال کنیم. مهم نیست چه شوریدگی، چه آشوبی، چه مسائلِ مربوط به تعارضاتِ جنسیتی و چه چیزهای غیرضروری در زندگی ما اتفاق می‌افتد. تئاتر به ما راهی برای غلبه بر این مسائل نشان می‌دهد. اگر به تاریخِ دنیا نگاه کنید، مثال‌های فراوانی در این باره هست که تغییرات عظیم به واسطه تئاتر رخ داده است. تئاتر، راهِ بهتر زندگی کردن را به عنوان یک شهروندِ خوب به انسان می‌آموزد.

این کارگردان درباره تجربه تماشای نمایش "دایره گچی قفقازی" امیر دژاکام خاطرنشان کرد: من شامگاه روز چهارشنبه، 10 بهمن ماه به تهران رسیدم و فقط فرصت کردم یک نمایش را تماشا کنم. اجرای خارق‌العاده‌ای بود و من واقعا تحتِ تاثیرِ بازیِ بازیگرانِ این نمایش قرار گرفتم. من واقعا دوست دارم از تمامِ هنرمندانی که دست‌اندرکارِ ساخت این اثر بودند، قدردانی کنم. آن یک نمونه خوب از یک نمایش قابلِ تحسین بود. متاسفانه، هنوز فرصت نکردم نمایش‎‌‌های بیشتری ببینم. اما این نمایش، تولید خوبی داشت و با تماشاگران، ارتباطِ خوبی از لحاظِ احساسی برقرار می‌کرد.

وی راجع به تماشای یک اثر به زبان فارسی در زمانِ اقامتش در طیِ این مدت و آیا اینکه تفاوتِ زبانی برایش تبدیل به یک مانع برای درکِ اثر شد، عنوان کرد: آن نمایش، دو ساعت طول کشید و من حتی متوجه یک کلمه از آن نمی‌شدم. اما با حضورِ فعالانه و مشتاقانه آنها روی صحنه در طول دو ساعت موجب شد من بتوانم از تماشای اثر لذت ببرم بدون اینکه یک کلمه از آن را بفهمم. من می‌توانستم احساساتِ انسانی را درک کنم و آنچه که در بدن‌های آنها، دیالوگ‌ها، موسیقی، نورپردازی اثر و بازخوردِ مخاطبان اتفاق می‌افتاد. پس زبان هیچ مانعی برای برقراری ارتباط در عرصه هنر نیست. اما به عنوان یک پیشنهاد متواضعانه می‌خواهم مطرح کنم که در جشنواره، اجراها حتی‌الامکان زیرنویس داشته باشند تا تماشاگرانِ غیرفارسی‌زبان بتوانند بهتر گفتگوها شوند. علی‌رغم زیرنویس هم باز من تاکید می‌کنم که از تماشای این نمایش لذت بردم.

رامانان در سخنانِ پایانی، با تعریف از مهمان‌نوازی ایرانیان در طول ایام جشنواره تئاتر فجر گفت: مهمان‌نوازیِ خارق‌العاده‌ای از سوی میزبان از من صورت گرفت. از لحظه‌ای که به اینجا رسیدم، به من خوب رسیده شد. چه از لحاظِ محل اقامت، چه غذا و چه افرادی که دورم را احاطه کردند و بسیار حمایتگر بودند. حتی در بحثِ ترجمه خیلی خوب عمل شد. امروز هم نخستین تجربه تدریس در کارگاه آموزشی را در جشنواره با جوانان پشت سر گذاشتم و تکنیک‌هایی که آموزش می‌دادم را به خوبی به نمایش می‌گذاشتند و بازخوردِ خوبی از آنها گرفتم. از نظر من، تجربه دلنشینی بود.