بولتن شماره 6

این امر برای من که بازیگری را روی صحنه تئاتر آموختم و حرفۀ اصلی‌ام را بازیگری تئاتر می‌دانم، جای بسی خوشحالی دارد.
از اینکه می‌بینم حرفۀ من، به جایی رسیده که بازیگران شناخته شده سینما و تلویزیون برای کسب اعتبار، شهرت و حتی یادگیری بیشتر فن بازیگری، به صحنه تئاتر می‌آیند، مایه مباهات تئاتر است. برخی از دوستان و هنرمندان تئاتر اما این اتفاق را نکوهش می‌کنند و به آن انتقاد می‌کنند. اما اگر دقت کنیم این اتفاق هم باعث رونق تئاتر می‌شود و هم باعث شکوفایی حرفه بازیگری در تمامی عرصه‌ها.
اما چه اتفاقی برای بازیگران تئاتر در کوچ‌شان به سینما و تلویزیون می‌افتد؟ دست‌اندرکاران سینما عموما بازیگران خوب تئاتر را به سمت تصویر می‌کشانند اما در نهایت استفاده شایسته‌ای از توان آنها نمی‌کنند و تنها به کم کردن هزینه‌های خود می‌اندیشند. در این حالت بازیگر شناخته شدۀ تئاتر، کار خودش را رها می‌کند و آن تعداد تماشاگر بالقوه‌ای که او به تئاتر آورده کمابیش از دست می‌رود و در نهایت به افت توانایی‌های بازیگر می‌انجامد. 
به گمانم وقت آن است که همۀ ما، دست اندرکاران تولید و هنرمندان عرصه بازیگری، در وهله نخست به فکر هنر باشیم و بعد درآمدزایی. گاه مشاهده می‌کنم که بعضی از پروژه‌های تصویری که دست اندرکاران فهیمی آن را هدایت می‌کنند، هم از توان بازیگر تئاتر به خوبی استفاده می‌کنند و هم با پرداخت دستمزد خوب، بازیگر تئاتر را راضی نگه داشته‌اند. باید به این امر واقف باشیم که بازیگران تئاتر توان بالایی برای رشد کیفی بازیگری دارند. اما؛ چه اتفاقی برای تئاتر می‌افتد که بسیاری از ما در برهه‌هایی و گاه برای همیشه آن را رها می‌کنیم؟ واقعیت این است که پرداخت‌های مالی، کماکان بازیگران تئاتر را در فشار و محرومیت نگه داشته است.
در نهایت، همۀ اینها که گفتم، داخل پرانتز بود. حالا بازمی‌گردم به جمله‌های آغازین. اینکه بازیگران سینما و تلویزیون به سمت تئاتر آمده‌اند این نوید را می‌دهد که تئاتر به چنان رشدی رسیده که سیل بازیگران مدیوم‌های دیگر را به سمت همکاری با ما کشانده است. این نشان می دهد که عمل‌کرد و پیشرفت مناسبی در تئاتر داشته‌ایم. از سوی دیگر کوچ بازیگران تئاتر به سینما و بالعکس موجب رشد در هر دو بخش می‌شود. باید این کوچ را دوستانه و با تعهد پذیرا باشیم و در کنار هم به رشد هنر بازیگری و پرورش مخاطب بیاندیشیم.