استاندارد طراحی پوستر تئاتر بالا رفته است

امیر اثباتی، طراح گرافیست و داور بخش پوستر سی و یکمین دوره جشنواره تئاتر فجر، می گوید: این روزها در مجموع شاهد نمونه های خوب و موفق پوسترهای تئاتر هستیم و نسبت به دوره های گذشته، استاندارد طراحی پوستر ها بالاتر رفته است.

اثباتی با این توضیح که به طور اساسی در طراحی پوستر و در این مورد خاص، پوستر تئاتر به عنوان یک هنر کاربردی، سه جنبه اصلی مشاهده می شود، گفت: نخستین وظیفه اطلاع رسانی است. با دیدن پوستر تئاتر باید مطلع شویم که چه نمایشی کی و کجا اجرا می شود. باید این اطلاعات به راحتی و روشنی به بیننده منتقل شود.
وی ادامه داد: دوم، قابلیت برانگیختن کنجکاوی و ترغیب به دیدن نمایش است. و سوم، هر پوستری به عنوان یک اثر هنری باید و می تواند فارغ از کارکرد اطلاع رسانی، واجد ارزش های زیباشناختی ویژه، نمایشگر نگاه و سلیقه و تجربه های بصری گرافیست باشد. دیدن یک پوستر همان قدر می تواند در بیننده لذت ایجاد کند و تاثیر گذار باشد که یک اثر نقاشی.
این طراح صحنه و لباس تئاتر و سینما درباره کیفیت پوسترهای تئاتر در سال های اخیر افزود: در سال های اخیر به واسطه حضور گرافیست های جوان، متاسفانه وجه سوم و تاکید بر بیان فردی گرافیست بر کارکرد اطلاع رسانی پوستر گاهی غلبه پیدا می کند و آن را تحت الشعاع قرار می دهد. 
اثباتی افزود: البته این روزها در مجموع شاهد نمونه های خوب و موفق پوسترهای تئاتر هستیم و نسبت به دوره های گذشته، استاندارد طراحی پوستر ها بالاتر رفته است. ولی همچنان نمونه های ماندگار و فراموش نشدنی، برخی آثار هنرمندان گرافیست چند دهه قبل است.
این طراح درباره ویژگی های پوستری که برای جشنواره تئاتر طراحی می شود، توضیح داد: پوستر جشنواره و پوستر یک نمایش، دو کار مختلف انجام می دهند ولی در اساس باید مبتنی بر همان اصول و جنبه هایی باشد که پیش از این برشمردم. در پوستر جشنواره علاوه بر کارکرد اطلاع رسانی باید تم محوری آن دوره نیز (اگر تمی وجود داشته باشد) قابل تشخیص باشد. قوت و جذابیت و ارزش های هنری پوستر جشنواره، در ضمن می تواند اعتباری برای جشنواره باشد. به هر حال ارتباط با مخاطب، آگاهی بخشی و جذب او اصول اساسی و حاکم بر تمامی انواع پوسترها است.
اثباتی درباره معیار خود در داوری پوسترهای سی و یکمین دوره جشنواره تئاتر فجر اظهار داشت: آثار هنری را نمی توان با متر و ابزار سنجش دقیقی اندازه گیری کرد، برخلاف مثلا ورزش که رکوردها با دقت زیاد قابل تشخیص هستند و ارزیابی و داوری دقیق امکانپذیر است. 
وی اضافه کرد: قضاوت در مسابقات هنری، حاصل و برایند نظرات و سلیقه های چند نفر در یک دوره زمانی مشخص درباره تعدادی کار معین، در قیاس با یکدیگر است و به همین دلیل چندان قابل اعتماد نیست. این گونه داوری ها بیشتر آدابی است برای رونق بیشتر بخشیدن به فعالیت های آن حوزه و ایجاد انگیزه و رقابت برای هنرمندان که البته در همین حد و به همین معنا کار خوب و سودمندی است. اما داور اصلی، زمان است. حقانیت و ارزش های ماندگار یک اثر را گذشت زمان ثابت می کند.