جشنواره بالاترین مرجع تئاتر کشور

اما در این مورد خاص چند نظر دارم و اینکه بهترین مکان برای دیده شدن و پژواک اثری که تمام هم و غم خود را برای خلق آن به کار بستیم یا جایی که بعد از آن هیچ اتفاق تئاتری برای آدم ها دیگر اتفاق نمی افتد. متأسفانه می توان گفت جشنواره گورستان همه آرزوی تئاتری ها مخصوصاً شهرستانی هاست. تمام جشنواره های ایران به صورت موضوعی اند و همه را قبضه کرده اند و تنها جشنواره تئاتر فجر است که موضوع خاصی در آن نیست. چون تنها جایی است که می شود تجربه ها به هم منتقل شوند و این میتواند جایی برای رشد باشد. در واقع اصل جشنواره یعنی اینکه هنرمندان بتوانند در کنار همدیگر باشند و مفهوم اینکه تئاتر یک هنر جمعی است به سرانجام برسد؛ یعنی تئاتری ها بتوانند در کنار همدیگر باشند و اثر خودشان را خلق کنند. موضوع دیگری که بیشتر دغدغه گروه های شهرستانی است - چون که با کلی سختی و مرارت و چنگ و دندان این کار را انجام می دهند - نمایشی را به جشنواره تئاتر فجر می رسانند ولی فقط یک اجرا دارد که بعضی از مکان ها به دلیل دور بودن از تئاترشهر ممکن است دیده نشود. حالا خوشبختانه نمایش ما در پارکینگ تالار وحدت اجرا داشت و امکان دیده شدنش بیشتر است. اما یک اجرا و یک روز قبل حضور و یک روز بعد خروجشان باعث می شود که دیگر نتوانند آن تبادل اطلاعات اتفاق بیفتد و کارهای دیگران را ببینند که باعث رشد چشمگیرشان شود. خیلی ها در گروه های شهرستانی تلاش کرده اند که رقیبان خودشان را در جشنواره منطقه ای و استانی پشت سر بگذارند و معلوم نیست چقدر اینجا دیده می شوند و چقدر می توانند ایده آل های خودشان برای دیده شدن را به سرانجام برسانند که پژواکی برای کارشان باشد. برای همین در کلیات تئاتر کشور برگزاری این جشنواره عنصر خیلی مهمی است. او در ادامه درباره تأثیر جشنواره تئاتر فجر در ارتقاء تئاتر کشور به لحاظ کمی و کیفی افزود: اگر یک جایی باشد و امکان انتقال تجربه ها با همدیگر اتفاق بیفتد حتماً می تواند باعث رشد و ارتقاء شود. به لحاظ کمی فکر کنم این اتفاق برای گروه های شهرستانی به وجود می آید چون می خواهند که خودشان را به جشنواره تئاتر فجر برسانند. از لحاظ کیفی هم برای تهرانی ها خوب است چون از روز اول تا روز آخر کارها را می بینند. کارگردان نمایش «سه نخ آخر» در مورد کارش بیان داشت: این نمایش سه سال طول کشید تا نوشته شد. دو سال پیش در جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران در بخش نمایشنامه خوانی، خوانده شده و الان بعد از دو سال در یزد کار شد و امروز وارد جشنواره تئاتر فجر شد. 8 ماه برای کار تمرین شده نمایش سه زبانه است و در سه اپیزود می گذرد. اپیزود اول کلاً به زبان آلمانی است، اپیزود دوم به زبان ترکی است و اپیزود سوم هم به زبان فارسی است. وی در ادامه در مورد شیوه اجرایی نمایشش گفت: شیوه کار تئاتر فضای آزاد است یعنی یک تئاتر کامل و شیوه اجرایی هم رئال است اما در فضای آزاد اجرا می شود و یکی از دلایل رئال بودنش هم به همین خاطر است. چون ما فضای واقعی و اتفاق واقعی را داریم و می خواهیم تماشاگر هم همگام با بازیگران که دارند در صحنه بازی می کنندهم همزاد پنداری کنند و هم همگام شوند. چون اجرای ما در فضای باز است و احتمالاً تهران در این 2-3 روز سرد است تماشاگران هم یک کم سردی آن اتفاق و مکانی را که در آن بازی می کنند را احساس می کنند. وی در پایان برای بهتر برگزار شدن جشنواره گفت: یکی اینکه فکر می کنم امکانی در جشنواره به وجود بیاید که همه گروه ها بتوانند همه کارها را ببینند حداقل از هر گروهی 3، 4 نفر بتوانند همه کارها را ببینند. حالا که در جشنواره داوری وجود ندارد بهتر است زمانش بیشتر باشد، گروه ها فقط به فکر اینکه بیایند اجرایشان را کنند و بروند نباشند، بلکه بتوانند چند نمایش را ببینند و چند اجرا داشته باشند و فقط یک اجرا نداشته باشند. حداقل امکان رسیدن صدایمان به گوش دیگران باشد. فقط دو شب اجرا کردن برای گروهی که 8 ماه تمرین کرده و 2 سال کار کرده، کم است. بهتر است گروه های شهرستانی بیشتر در تهران اجرا داشته باشند و گروه های تهرانی هم برای اجرا به شهرستان ها بیایند که باعث رشد کمی و کیفی تئاتر می شود.