جشنواره ملاک پیشرفت نیست

علی اکبر علیزاد، کارگردان تئاتر در گفت و گو با پایگاه اطلاع رسانی جشنواره تئاتر فجر در خصوص رقابتی و غیر رقابتی بودن جشنواره بیان کرد: این قضیه زیاد برایم فرقی نمی کند و نظر خاصی در این زمینه ندارم. حالا سیاست گذاری یک جشنواره است که مساله رقابتی یا غیر رقابتی بودن را مطرح می کند. وی در ادامه با اشاره به تعامل تئاتر ایران با دیگر کشورها گفت: تجربه شخصی ام را می گویم؛ به نظرم به خاطر محدودیت هایی که در کشور ما وجود دارد برای نمایش تئاترها این تعامل هم خیلی محدود است. تعامل وقتی معنا می دهند که بشود رفت و آمد؛ یعنی از کشورهای دیگر بتوان آمد - نه فقط یک گروه خاص که همیشه حضور دارند و دست دوم و اسم پرکن هستند – سپس این تعامل نباید خیلی محدود باشد و امکان حضور نمایش های ایرانی هم در دیگر کشورها فراهم آید که این هم کار خیلی سختی است و اغلب کسانی که برای اجرا به خارج می روند این تعامل و پیوند را خودشان ایجاد می کنند. خودشان با هزینه شخصی خودشان می روند. علیزاده همچنین در خصوص شیوه انتخاب آثار افزود: مثلاً دو سال پیش یکی از کارهای من رد شد حالا نمی خواهیم دلایل رد شدن کارم بگویم ولی کسانی که آمده بودند و کار را می دیدند و نظر می دادند، هیچکدام نه سابقه نقدنویسی داشتند نه یک مطلب را در روزنامه ای نوشته باشند. آدم هایی هستند که بعضی از آنها اصلاً تئاتری نیستند و از تلویزیون می آیند فقط به خاطر اینکه اسم دارد و معروف هستند. افرادی که در حوزه تئاتر هستند باید آدم هایی باشند که علاوه بر اینکه اهل عمل هستند، اهل نظر هم باشند؛ چیزی نوشته باشد، کتابی داشته باشد، در روزنامه حرف درست و حسابی زده باشد نه این که فقط صرف اسم و رسمشان بیایند و آثار را انتخاب کنند. چیزی که در این چند ساله دیدم اینکه افراد بی سواد هم در تعیین متن ها و انتخابات هستند که متاسفانه اکثراً اینگونه است. وی در پایان در رابطه با ارتقای تئاتر ایران توسط تاثیر پذیری از جشنواره تئاتر فجر اشاره کرد که: فکر می کنم فقط یک ویترین است که می توان یکسری از آثار را در آن دید و بعضاً اتفاق می افتد که یک کار خوبی را هم در آن مشاهده می کنی. مثلاً شاید حدود 6-8 سال پیش یا کمتر اتفاقات خیلی بهتری در جشنواره می افتد شاید به دو دلیل یک اینکه آثاری که از خارج می آمدند خیلی متنوع بود و کارگردان ها در کار خودشان درجه یک بودند و یک طیف متنوعی را دائماً در جشنواره می دیدید و سواد ما را هم بالا می برد، دوم تنوع خود کارگردان های ایرانی هم در جشنواره بیشتر بود. الان نه تنها این تنوع در گروه های خارجی از بین رفته بلکه در گروهای ایرانی هم وجود ندارد. الان نگاه کنید مثلاً در بخش تجربه های نو یک عده اشخاص خاص با سابقه خاص انتخاب می شوند و بقیه باید بیرون بمانند بنابراین جشنواره اصلاً ملاک پیشرفت نیست و نقش زیادی هم ندارد. آن چیزهایی که در تئاتر ایران اتفاق می افتد خیلی خود جوش است و ربطی هم به جشنواره تئاتر فجر ندارد. جشنواره نهایتاً بتواند که امکان اجرای عمومی را فراهم آورد.