گفت و گو با داریوش مودبیان؛ مترجم، بازیگر و مدرس تئاتر
جشنواره ابزاری است برای ارتقاء
داریوش مودبیان در گفت و گو با پایگاه اطلاع رسانی جشنواره تئاتر فجر در مورد رقابتی و غیر رقابتی بودن جشنواره گفت: آنچه که تا کنون تجربه شده اینکه جشنواره ها هنگامی که رقابتی می شود از عرصه فرهنگی گاهی دور می شود البته گاهی هم گفته می شود رقابت میان که؟
مثل این می ماند که شما در یک مسابقه اتومبیل رانی با اتومبیل قدرت زیاد در کنار یک پیکان رقابت کنید که این رقابت ناصحیح است. در عرصه فرهنگی این چنین نیست ولی به هر صورت در کنار افراد حرفه ای نیایید و بگویید این رقابت مال جوان هاست. رقابتی بودن مثل همه جای دنیا می تواند تاثیر مثبتی بگذارد برای اینکه فقط ما شرکت می کنیم که حضور داشته باشیم. به نظرم جشنواره باید با انتخاب آدم ها و کارهای برتر برای یک زمینه غیر رقابتی و یا شاید رقابتی همان بخشی که از شهرستان انتخاب می کنیم و به تهران می آیند، باشد. آن رقابت فقط ما بین آدم های شهرستانی باشد که خودشان را محک بزنند در تهران هم آن عرصه رقابتی را طی کنند و به یک نتیجه ای برسند. همیشه سوالم این بوده در آن سال های نخستی که ما جشنواره ها را داشتیم آن کسی که برای نمایشنامه نویسی جایزه اول را گرفته الان کجاست؟! بسیاری از آدم ها الان نیستند! متاسفانه 5 درصد از آن چیزی که تاکنون به آن جایزه دادیم در این عرصه حفظ کردیم؟ آن هم بر حسب کوشش فردی شخص بوده یا اینکه بخت و اقبال با او همراه بود. او در ادامه صحبت هایش درباره شرایط شیوه انتخاب آثار بیان کرد: هنوز امیدوارم که یک بار بنشینید راجع به جشنواره و مراحل مختلف آن صحبت شود. چگونه یک اثر انتخاب می شود و نهایتاً چگونه بر روی صحنه جشنواره می رود. وقتی مرکز هنرهای نمایشی متعهد می شود برای یک نمایش علاوه بر بررسی متن باید سوابق فرد پیشنهاد دهنده را بررسی کنند و بر حسب این سوابق کار به او بسپارند و با او قرار داد برای اجرا ببندند باید این شیوه های انتخاب را یک بار دیگر بازنگری کنیم. حتی در مورد جشنواره، مراحلش و برگزاری آن هم احتیاج هست یک بازنگری با بررسی سال هایی که گذشته انجام شود. وی در پایان در خصوص ارتقای تئاتر ایران به واسطه تاثیر پذیری از جشنواره تئاتر فجر اشاره کرد که: وقتی تئاتر به طور مستمر در تالارهای گوناگون نداریم و گروه های که به صورت مستمر در تالارهایی سکنی گزیدند و به طور حرفه ای کار می کنند و برنامه های خود را مصوب می کنند به این تئاتر حرفه ای می گوییم. به نظر می رسد جشنواره باید باشد اما در کنار این جشنواره این کوشش هم باشد و این سیاست وزارتخانه ای است و باید سو به سمت فرهنگی به تئاتر دهند. با زمزمه تئاتر خصوصی مخالفم چون اگر امر فرهنگی، امری خصوصی شود متبذل می شود. باید یک سیاست گذاری در حد کلان شود و بر اساس آن تالار ها ساخته شود. ما در تهران که یکی از کلان شهرهای جهان است مگر چقدر تالار داریم؟ در صورتی که ما هنوز به آن ایده آل ها نرسیده ایم که دور از دسترس هم نیست فقط برنامه ریزی، سیاست گذاری و کوشش از همه طرف چه مسئولان،چه دست اندرکاران می خواهد تا آن روزی که این چنین نشده باید گفت وجود جشنواره ها لازم است و با جشنواره ها باید با احتیاط عمل کنیم هدف برگزاری جشنواره نیست، جشنواره یک ابزار است برای ارتقاء!