نقطه شروع، جشنواره تئاتر فجر است

احصایی در ادامه صحبت هایش در خصوص تعامل تئاتر ایران یا سایر کشورها می گوید که چیزی بسیار غریب است نه در یک حد و اندازه و نه در یک شکل و شرایط است. انقدر غریب و انقدر به دور از هم هستند که آدم نمی داند چه بگوید. ما با این شرایطمان بعضی وقت ها احساس می کنم که جشنواره تئاترمان نسبت به بقیه جشنواره هایمن، نسبت به کارهای خارجی با آن سختی و با آن شرایطی که دارند بهتر عمل می کند ولی نسبت به جشنواره های داخلی خودمان ولی وقتی نگاه به جشنواره های دیگر بکنیم طبیعتا دراز مدت بودن آن جشنواره ها به علت اینکه خیلی سال است که دارند این کار را می کنند تجربه شان، امتیازاتشان، شرایط شان شکلی را ایجاد می کند که با ما قابل مقایسه نیستند ولی ما در رابطه با بقیه جشنواره ها کارمان را در بخش تئاتر داریم خوب عمل می کنیم. وی در پایان در مورد ارتقاء تئاتر ایران به واسطه تاثیرپذیری از جشنواره فجر اشاره می کند، تعریفی از قصه اصلی آن این است که هر کسی باید از این بخش شروع کند بالاخره جز آن آدم هایی که نام و اسم و قصه ای دارند به هر حال که می توانند در هر زمانی از سال و در هر شرایطی ، کاری را اجرا کنند حداقل تاثیری که دارد این است که هر چیزی از اینجا شروع می شود، یعنی هر چیزی، هر کسی به هر شکلی اول باید در این جشنواره شرکت کند، حضور پیدا کند تا بعد به بقیه قصه های اجرایی و غیره وارد شود ولی یکی این بحث رقابتی است و یکی اینکه آدم ها می توانند در این شکلی که پیش می آید درگیر شوند. شوق است و کار انجام دهند و در یک نظم دایره ای قرار بگیرند و بچرخند و در این دایره یک نقطه برای خودشان پیدا کنند. این به نظر من قصه ی خوبی است و من هم دوستش دارم.