ویترینی با نام جشنواره

او در ادامه در خصوص تعامل میان تئاتر ایران با دیگر کشورها می گوید: اگر قرار باشد که ما فقط به عنوان تماشاگر نمایش هایی که به ایران آمده اند را نظاره گر باشیم، خوشایند نیست. اما چنانچه برنامه ریزی داشته باشیم مثلا اینکه بررسی می کنیم و ببینیم تئاتر عروسکی اروپای شرقی می تواند تعامل خوبی با تئاتر ما داشته باشد، حال در اینصورت می توان نمایش آنها را به جشنواره هایی مانند فجر، عروسکی و دعوت کرد. ولی اینکه ما در همه دنیا بگردیم و ببینیم هر کسی که رضایت داشت در کشور ما تئاترش اجرا رود را دعوت کنیم، مساًله جالبی نیست. ما از این طریق می توانیم تئاتر ملی مان را به آنها بشناسانیم درضمن اینکه می توان از آنها نیز تاثیر گرفت. 
حامدی خواه در مورد ارتقای تئاتر ایران به واسطه تاثیرپذیری از جشنواره فجر اشاره می کند که جشنواره اساسا نمی تواند تئاتر کشور را ارتقاء دهد. تئاتر در بخش هایی مختلفی باید تولید شود و جشنواره محلی برای عرضه آثار باشد. در حقیقت جشنواره به نوعی ویترین و محلی ست برای به نمایش گذاشتن. اساسا جشنواره و به ویژه جشنواره تئاتر فجر قرار نیست باعث ارتقای تئاتر ایران شود. ارتقای تئاتر ایران باید در دانشگاه ها و در سطوح عمومی تئاتر اتفاق بیافتد.
او در خاتمه درباره شرایط انتخاب آثار و حضورشان در جشنواره تئاتر می گوید و اینکه: تنها نکته ای را که می توانم بگویم این است که گروه هایی وجود دارند که خودشان را در این سال ها ثابت کرده اند نباید زیاد سلیقه ای و یا چارچوبی برایشان تعیین کرد که شما باید در این چارچوب حتما کار کنید، مگر گروه هایی که این سابقه را ندارند و یا فعالیت گسترده ای را انجام نداده اند، ممکن است برای این عده دقت و یا اعمال نظری باشد ولی برای گروه های حرفه ای وقتی قبول کردیم که حرفه ای هستند و خودشان از اعتبارشان دفاع می کنند، در آن صورت بهتر است زیاد سختگیرانه عمل نشود.