اولویت بر حالت انسانی است تا چیز دیگر

سکوت مادر 
علی نرگس نژاد در آخرین اثر نمایشی خود تاکید ویژه ای بر ایجاد یک نمایش چند صدایی (پلی فونی) به منظور ارتباط با تماشاگر دارد.
یک پسر 22 ساله از مادرش چند پرسش دارد که این پرسش ها بی پاسخ می ماند. نمایش بر پایه همین کشمش گرفتن پاسخ از مادر پیش می رود و مادر هم دلایل قانع کننده ای برای نگفتن پاسخ دارد. این تجربه که تجربه متفاوتی از گروه چیستی است، داستان خانواده ای است که سکوت مادر در پاسخ به پرسش پسر موجب می شود تا سه شخصیت نمایش در موقعیت بحرانی قرار بگیرند.
به هرحال دوره جوانی دستاویزی است تا مسایل این دوره سنی مورد توجه قرار گیرد و از داواج یکی از این مسایل است. در ظاهر تمام این مسیر فاقد معناست و در آن یک نگاه بی منطق کار را شکل می دهد اما رفته رفته تماشاگر آنچه باید را از این اجرا خواهد گرفت. به همین خاطر هست که علی نرگس نژاد نمی خواهد درباره قصه این نمایش حرفی بزند و این را به راز آمیز شدن ماجراها مرتبط می داند. شاید همین خود نکته ای است که اجرا بر پایه آن شکل خواهد گرفت.

تمرین خصوصی 
این نویسنده تابستان امسال نسخه اولیه متن «جیره بندی پر خروس برای سوگواری» را نوشت و بعد تمرین ها را شروع کرد که این خود زمینه اصلاحات لازم را ایجاد کرد. او برای تمرین نیاز به جایی داشت که بتواند پیوسته کارش را پیش ببرد. پس هزینه کرد و با اجاره کردن دو پلاتو و تمرین های مدام به آرزویش تقریباً رسید. زیاد هم ناراحت نیست چراکه دوست داشته بعد از مدتی کار نکردن، یک نمایش قابل تأمل ایجاد کند. بنابراین از اداره تئاتر و هفته ای چند ساعت بی گلایه و شکایتی چشم پوشید. هر چند کرایه محل های خصوصی هم سرسام آور است اما این خود اعتماد چشمگیری را بر روند تمرین ها و گروه خواهد داد. 

شیوه بازی 
او در ظاهر شیوه بازی گروه را رئالیستی تلقی می کند. اما در اصل او درصدد ارایه بازی تکنیکال و اصیل بوده است. بنابراین خیلی به این بازی ها اعتماد دارد و برایش اهمیت دارد که نظر تماشاگر نیز جلب این شیوه بازی شود. 
در کارگردانی مهم ترین اصل این بوده که اساساً اولویت از پیش تعیین شده ای نداشته باشند. بلکه همه چیز در حین تمرین ها و در خود کار تعیین شود. به همین خاطر هم همه چیز به جز متن از خود تمرین ها بیرون زده است. او این شیوه تمرین و اجرا را بداهه نمی داند چون فقط اتکایش بر تمرین زیاد بوده است و سروکله زدن با فرم و شکلی که به ذهن خطور کرده است. 
نرگس نژاد معتقد است؛ سعی کرده اند تا به شکل رادیکال با تکنیک ها و تئاتر مواجه شوند و کمی از ابتدا اصول را با هم مرور کنند که این در تمرین اتفاق افتاده است. 
او به همین دلیل روند کار را با تمرین های زیاد و دقت بالا پیش برده است. علی نرگس نژاد بر این باور است که توسط بازیگری و کارگردانی تئاتر به وقوع می پیوندد. به همین خاطر هم سخت کار کرده اند و از این روند هم راضی هستند. 
نرگس نژاد خود طراحی صحنه را برعهده داشته و پریدخت عابدین نژاد هم کار طراحی لباس را عهده دار بوده است. او مثل بقیه آثارش گرایش به کمترین اشیا را در صحنه داشته است. به همین دلیل هم متن و بازی عنصر اصلی شکل گیری نمایش «جیره بندی پر خروس برای سوگواری» شده اند. کارگردانی و طراحی صحنه هم پیرو همین گزینه کاری بوده اند. او نمی خواهد صحنه را شلوغ کند بلکه بر آن است تا اولویت بر حالت انسانی باشد تا چیز دیگر. 
او و عابدین نژاد هم درباره لباس گفت و گو کرده اند و به این نتیجه رسیده اند که سروشکل لباس هم مثل خود زندگی باشد، عادی و روزانه تا پرداختن به فرم های آنرمال و غیرعادی. 
موسیقی از آن دست عناصری است که هنوز جایی برای آن در این نمایش نیست فعلاً به آن نپرداخته اند تا بعد چه شود. 
این نمایش چهره پردازی ندارد چون اصلا میلی به بودنش نیست. درست مانند آثار مدرن که اغلب از گریم پرهیز می کنند. دوست دارد تا بازیگر با فیزیک خود در صحنه باشد در مقام واقعیتی اصیل. 

مخاطب 
نرگس نژاد فعلاً مخاطب اثرش را شناسایی نکرده و وقتی تئاتر کار می کند، همه چیز را بر عهده خود اجرا می گذارد. دوست دارد که تماشاگر خود به این انتخاب برسد و خودش تحلیل درستی از این نمایش را به ارمغان ببرد. 
نرگس نژاد از تماشاگر نمایش «جیره بندی پر خروس برای سوگواری» می خواهد تا با هیچ پیش زمینه ای به دیدن این نمایش نرود. از آنجا که گروه بر شکل گرفتن درام دارد این ترک پیش فرض ها باعث خواهد شد تا در لحظه درام مورد نظر اتفاق بیفتد. 

سالن مناسب 
این کارگردان سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر را بهترین گزینه برای اجرای «جیره بندی پر خروس برای سوگواری» می داند چراکه سالنی عریض و طویل دارد و مرتفع. اگر تالار مولوی ارتفاع داشت آن وقت می شد در آنجا هم اجرایش کرد. 
او از مسوولان اجرایی و برگزارکننده جشنواره تئاتر فجر تشکر می کند چون خیلی منضبط و منظم مراحل مختلف را برگزار کرده اند. او این اتفاق را بی نظیر تلقی می کند. همچنین تأکید بر بی طرفی داوران و بازخوانان متون می کند که با همه گروه ها برخورد محترمانه ای کرده اند. 
فروزان جمشیدنژاد، سپیده علایی و رضا نحوی بازیگران این نمایش هستند. محمد قدس به عنوان مدیر تولید و برنامه ریز گروه را همراهی می کند و دیگر عوامل نمایش عبارتند از: طراح لباس: پریدخت عابدین نژاد، آهنگساز: علی شهبازی، دستیارکارگردان: یوسف باپیری، منشی صحنه: مهتا پناهی، مدیر صحنه: حسین ایرجی، عکاس: رضا موسوی و نوشین جعفری.
«وقتی فرشته خواب سگ می بیند»، «پلنگ خال هایش را پاک می کند»، « دویدن با زخم کف پا» و «روح لاغر هیولای خانگی» از جمله نمایش هایی است که تاکنون توسط علی نرگس نژاد در ایران و برخی ازکشورهای اروپایی به صحنه رفته است.
به گزارش آنا؛ این تجربه که تجربه متفاوتی از گروه چیستی است داستان خانواده ای است که سکوت مادر در پاسخ به پرسش پسرموجب می شود تا سه شخصیت نمایش درموقعیت...