داوود رشیدی در یادداشتی به بهانه بزرگداشت محمود عزیزی

دکتر محمود عزیزی
هنرمند، همکار، والبته دوست عزیز...
به زعم من، تجربه و آگاهی او از تئاتر بیش از سن او و طراوت و عشق و فعالیتش در این عرصه، نشان از شور و حال «جوانی» دارد... پس از اخذ دیپلم به پاریس می رود... پاریس مهد هنر دنیا... از زمان های قدیم... تا امروز.
دکتر محمود عزیزی رشته هنرهای دراماتیک را در دانشگاه سوربن تا مقطع دکترا گذراند که بسیاری از بزرگان ادبیات و فلسفه ودیگر علوم، که در جهان و یا کشور خود، انسان های تأثیرگذاری بودند، در این دانشگاه درس خواندند. دکتر عزیزی نیز به نظر من به دلیل فرهنگ وشخصیت مهربان و متواضع، و انرژی بی دریغ خود تأثیر بسیار مثبتی در تئاتر کشور ایران داشته است.
او نیز مانند خیلی از ایرانیان تحصیل کرده غرب که می توانستند حرفه و زندگی شان را در همان کشور محل تحصیل شان ادامه دهند، به میهن خود برگشت و در همان سال ها ریاست اداره تئاتر را به عهده گرفت و همزمان به تدریس در رشته تئاتر در دانشکده های تئاتر پرداخت. بدون اغراق دکتر عزیزی اداره تئاتر را که در سال های اول انقلاب هم به لحاظ ساختمان و هم از جهات دیگر به سمت فرسودگی و بی تحرکی می رفت، به مکانی در شأن تئاتر، این هنر والا، تبدیل کرد. او یکی از بنیانگذاران خانه تئاتر و انجمن نمایش است. همین طور راه گروه های تئاتری کشورمان را برای اولین بار به جشنواره های خارج از کشور هموار کرد. درتمام این سال ها از 1361 تا امروز، نقش تئاتر در زندگی حرف های دکترعزیزی ذره ای کمرنگ نشده است. او با جدیت و عشق، تدریس در رشته تئاتر را بدون وقفه در کنار ترجمه و کارگردانی نمایشنامه های متعدد ادامه داد. من هم افتخار داشتم به عنوان بازیگر در مجموعه نمایش «تئاتر بی حیوان» نوشته «ژان میشل ریب» و به کارگردانی دکتر عزیزی در خدمتشان باشم. در این همکاری دیدم او کارگردانی است که می داند چه می خواهد و با مهربانی، تمرین ها و اجراها را سرپرستی و به طرف هدفش هدایت می کند. آرامش دلپذیری که درفضای کار با دکتر عزیزی حس کردم، برخاسته از فرهنگ و شخصیت او بود.
وجه دیگر حرف های دکترعزیزی فعالیت اش به عنوان بازیگر در سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی است که خوشبختانه با انتخاب های حساب شده همراه بوده است و یکی از به یاد ماندنی ترین آنها بازی شیرین و جذاب او در فیلم سینمایی «لیلی با من است» است. و البته باعث خوشحالی است که هیچگاه جاذبه سینما و تلویزیون این شخصیت به واقع تئاتری را از جایگاه اصلی خود دور نکرد.
همه وهمه اینها و خیلی اثرات مثبت دیگر دکترعزیزی باعث می شود، امسال و در یکی از بزرگترین جشنواره های تئاتر ایران، جشنواره فجر، از ایشان تجلیل به عمل آید. شاید از نظر من کمی هم دیر شده، اما «دیر بهتر از هیچ وقت است». دکتر محمود عزیزی «تبریک من و تمام هنرمندان تئاتر و سینما و تلویزیون و مردم را بپذیرد».
داود رشیدی / بهمن ماه 1389 – تهران