ارتباطی محکم میان مرکز هنرهای نمایشی و تالار مولوی

این دغدغه در خور تغییر و احترام است. این احساسی است که باید نسبت به نسل آینده داشته باشیم. این دغدغه اگر خردگرا باشد و اگر واقع بینانه نقدش کنیم، می تواند تأثیری ژرف بر آینده ما گذارد. روی صحبت من این مقوله است. تئاتر بخشی از این ماجراست و مدیریت آن هم. حسین پارسایی پیش از آن که مدیر باشد، یک تئاتری است. کسی که همیشه دغدغه تئاتر داشته و در طول این چند سال که سکان مدیریت تئاتر کشور را به عهده گرفته، تا حد خوبی از عهده آن بر آمده است. نمی گویم بی اشتباه است، اما نقاط روشن کارهایش را به وضوح می توانم نام ببرم. یکی از این کارهای ماندگار به حوزه تئاتر دانشگاهی بر می گردد، جایی که من چند سال است دست در آتش آن دارم. در این چند سال مسیر ناصاف سال های گذشته، تا حد قابل قبولی هموارتر شد. در گذشته ارتباط محکم و مرتبی میان مرکز هنرهای نمایش و تالار مولوی وجود نداشت.
پارسایی با ایده تأسیس شورای تئاتر دانشگاهی و به رسمیت شناختن آن کاری کرد که تا قبل از آن، تصورش سخت بود. نگاه او در مقام یک مدیر که تئاتر را می فهمد، در این خصوص قابل تعریف است. پارسایی هوشمندانه یا درست تر با زیرکی، بخش تئاتر دانشگاهی را به اهلش سپرد و طیف وسیعی از فارغ التحصیلان را به سمت اجرای تئاتر در یک محیط پر رونق(مولوی) سوق داد. صمیمیت موجود میان مرکز هنرهای نمایشی و تالار مولوی منجر به ایجاد توافق های متعددی برای اجراهای مختلف دانشجویی شد. اتفاق این دو رأس و همکاری این دو در طول سالیان به واقع بی نظیر بوده است. حجم آثار گوناگون دانشجویی و کسب مهارت اجرایی برای دانشجویان، از اتفاقاتی است که اگر مساعدت پارسایی پشت آن نبود، اتفاق نمی افتاد.
نمایشنامه خوانی مولوی که با دست خالی پا را به راه گذاشت در طول این چند دوره برگزاری همآره از حمایت مرکز هنرهای نمایش برخوردار است، این حمایت ها از تخصیص بودجه تا چاپ آثار برگزیده و کمک برای اجرای عمومی آن ها را در بر می گیرد. چیزی است که می شود با صدای بلند گفت: حمایت از دانشجویان خلاق و فعال "در حوزه تئاتر دانشگاهی" کاری بوده که مدیریت مرکز هنرهای نمایشی همیشه بر آن تکیه نموده است. حرف دیگری که مانده نگاه مرکز هنرهای نمایشی است به حوزه نشر و بسط پژوهش، این حرف را از منظر کسی که از چشم انداز دانشگاه قضیه را می بیند، می زنم.