بزرگداشت 365 روز زندگی در کنار تئاتر

جشنواره تئاتر فجر می تواند عید و بهار هنرمندان تئاتر باشد. مثل ایام عید، دید و بازدید، دیده بوسی همراه با کشف نو دیده های تازه نفس.
شاید خیلی از اهالی محترم این هنر با برگزاری جشنواره های مخالف باشند چرا که اینان برگزاری جشنواره ها را آب در هاون کوبیدن می دانند و اعتقاد دارند تئاتر باید در اجراهای عموم بالنده شود. اما آیا در نظر گرفتن وجه رقابتی هنر و نیز عدم ارتباط با دیگر آثار هنرمندان و همچنین بدون در نظر گرفتن تبادلات فرهنگی تبادلات فرهنگی ، قومی و هنری می تواند برای آثار بعدی هر هنرمند خط و نشانی کشید؟! هنرمند تئاتر مثل سینما گران نیاز به شناخته شدن دارد.
نیاز به شهرت و محبوبیت لازمه کار هر هنرمندی است.
جشنواره تئاتر فجر با در نظر کرفتن تمام ظرفیت های موجود در کشور و ایجاد میدان دید برای گزینش های هر چه بهتر سعی بر این دارد تا ویترینی از بهترین های سال کشور را در معرض دانایی مصرف کنندگان خود قرار دهد. شاید یکی از مهمترین مسائلی که این جشنواره را مهم و با اعتبار نشان می دهد، دعوت از تمامی فرهیختگان این وادی است ، اعم از شهرستانی ها و تهرانی ها .
نظم و شکوه برگزاری این جشنواره هم یکی از مواردی است که به اهمیت این رویداد می افزاید. اما در کنار این موارد مسائلی هم وجود دارد که می تواند بر اثر گذاری و اهمیت این جشنواره ضربه وارد کند. مثلاً وجود جشنواره های ریز و درشت دیگر که به لحاظ تعداد انگشت شمار نیستند!!
کاش متصدیان امر برای بزرگداشت این رویداد بین المللی برنامه هایی در نظر می گرفتند که هر ساله این جریان مهمتر از پیش جلوه کند. تکرار در برنامه ها هم بر پیکر این جشنواره سنگینی می کند، حالادیگر جای خلاقیت در برنامه ریزی هم خالی است.