جمالی‌پور: رادیو حس گرمی دارد و مردم همیشه آن را دوست دارند

«مریم جمالی‌پور»، کارگردان رادیو تئاتر «از ورشو تا تهران» درباره موضوع این اثر نمایشی گفت: من مدت‌ها قبل داستان «کافه پلونیا» را خوانده بودم و بسیار از این داستان لذت بردم، مخصوصا آن زمان که معلوم شد شخصیت‌های زن و مرد داستان در زیر مغازه دفن شده بودند و اسکلت‌هایشان در حالی پیدا شد که همدیگر را در آغوش گرفته بودند. شخصیت لولا در این داستان بسیار برای من جذاب بود و مدام به آن فکر می‌کردم.

وی درباره چگونگی شکل‌گیری این رادیو تئاتر، بیان کرد: سپس با نویسنده همین اثر در یک گپ و گفت دوستانه آشنا شدم و دیدم او هم احساس خوبی نسبت به این داستان دارد و قرار شد روی قصه «کافه پلونیا» تحقیق کند تا آن را در قالب یک نمایش روی صحنه ببریم. در نهایت تصمیم گرفتیم متنی که نوشته شد را در قالب رادیو تئاتر اجرا کنیم، «از ورشو تا تهران» یک اثر مستند است، شخصیت ایزابلا که بعدها با اسم زیبا نام شناخته شد، الان در تهران زندگی می‌کند و 90 سال سن دارد.

جمالی پور در پاسخ به اینکه تا چه اندازه رادیو تئاتر می‌تواند بر اقبال مخاطبان به رسانه رادیو که این روزها به فراموشی سپرده است، نقش مثبتی داشته باشد؟ گفت: من احساس می‌کنم رادیو تئاتر حرکت خوبی است، من در دوره‌های پیشین جشنواره که رادیو تئاتر در قالب بخشی مستقل میزبان هنرمندان بود، حضور داشتم و به نظرم رادیو حس گرمی دارد و مردم همیشه این رسانه و محتوایی که می‌شنوند را دوست دارند.

وی در ادامه گفت: من 20 سال است که در رادیو فعالیت می‌کنم و وقتی پستی در اینستاگرام از پشت صحنه نمایش‌های رادیویی را به اشتراک می‌گذارم بسیاری از مخاطبان نسبت به فضای رادیو ابراز علاقه می‌کنند. در واقع هنوز رادیو برای مردم عادی نشده است و پروسه ضبط نمایش‌های رادیویی برای‌شان جذابیت دارد.

وی تاکید کرد: به نظرم رادیو تئاتر طرفدار دارد و شنونده را مجاب می‌کند تا دوباره با رادیو ارتباط بگیرد. رادیو تئاتر بسیار در گیلان کمرنگ است و در تهران این حوزه وضعیت مطلوبی دارد.

این هنرمند درباره اینکه تا چه اندازه رادیو تئاتر وابسته به حوزه رادیو یا نمایش است، پاسخ داد: من احساس می‌کنم رادیو و تئاتر مکمل یکدیگر هستند و به عنوان مثال من همواره فکر می‌کنم که صدابرداری در رادیو را به چه شکلی می‌توان روی صحنه تئاتر اجرا کرد تا نمایش‌ها از افکت‌ها و زیرصداهای بهتری برخوردار باشند. به نظرم اگر در نمایشنامه خوانی صدابرداری را پررنگ تر کنند، این حوزه از تنوع و جذابیت بیشتری برای مخاطب برخوردار خواهد بود.